Een documentaire als ode aan het ziekenhuispersoneel
Documentaire – Boaz van Luijk
De afgelopen week betrapte ik mij erop dat ik mijn handen veel aandachtiger waste. Blijkbaar heeft de film De chaque instant indruk op mij gemaakt. Met handenwassen start namelijk de nieuwste film van de regisseur van het succesvolle Etre et avoir. In de openingsscène wassen studenten om de beurt heel precies hun handen. Het is het begin van hun opleiding tot verpleger.
Hier wordt ook gelijk de toon gezet voor de documentaire: we zien de studenten met aandacht en plezier hun handen wassen. Met aandacht en ernst ontsmetten ze hun handen zodat ze geen ziektes overdragen. Maar ook zie je het plezier omdat ze samen dingen leren waarmee ze later iets kunnen betekenen voor mensen.
De hele documentaire straalt zo aandacht en plezier uit. De kunde van de filmmaker zorgt ervoor dat je dit meebeleeft. De camera heeft ongeveer dezelfde positie als de verschillende leraren. Zo ben je als kijker dan wel geen onderdeel van de groep studenten, maar maak je wel heel direct mee wat zij ervaren. Je leert langzaam maar zeker de studenten als verpleger én mens kennen. De documentaire gebruikt daarvoor een geslaagde mix van beelden en dialogen.
Er zijn drie delen, die steeds worden ingeleid door een dichtregel van Yves Bonnefoy. In het eerste deel zien we de studenten op school. Dit deel heeft de meeste dynamiek: de studenten leren veel dingen door te doen. Hier spelen zich ook de meest grappige en spontane momenten af. Tegen het einde van dit deel worden de oefeningen steeds realistischer en wordt de sfeer serieuzer. In het tweede deel zien we dan hoe het geleerde in de praktijk gebracht wordt. Het is vreemd om te zien hoe de leerlingen dan opeens echte mensen moeten verzorgen. De verschillende stages tonen mooi hoe divers het werk van verplegers is.
In het derde deel kom je het dichtst bij de studenten als mens. We zien hier de gesprekken van de studenten met hun stagebegeleiders op school. Als ze reflecteren op wat ze mee hebben gemaakt tijdens hun stage komt veel van hun verdriet, frustraties en dromen naar boven. Ondanks dat duidelijk is dat de studenten zich hier meer bewust zijn van de camera zitten hier de mooiste en ontroerendste momenten in.
De regisseur wilde met deze film een ode brengen aan het ziekenhuispersoneel. Daarin is hij geslaagd. Dit komt met name doordat het hem lukt naast de kunde, de menselijkheid van de studenten vast te leggen. Op het einde hoop je dan ook echt dat zij goed terecht mogen komen.
De chaque instant
****
Regie: Nicolas Philibert
100 minuten.
Kijkwijzer: vanaf 9 jaar.
In bioscopen.
+ Aandachtig camerawerk
+ Eerlijke verhalen