Jeanette bevindt zich ergens tussen een katholieke propagandafilm en een Frans heavy metalfeest.
Musical
Traditiegetrouw ga ik elk jaar met mijn broers naar het Internationale Filmfestival in Rotterdam (IFFR) om de slechtste film te zien. Dit jaar mislukte onze missie, hoewel de halverwege weggelopen filmkijkers daar misschien anders over dachten. We zagen “Jeannette: l’enfance de Jeanne d’Arc”. Jeanette is een film die niet voor iedereen is: ze bevindt zich ergens tussen een katholieke propagandafilm en een Frans heavy metalfeest.
Met deze film keert Bruno Dumont terug naar zijn geboortestreek Noord-Frankrijk: de hele film speelt zich af in twee settings in een idyllisch duinlandschap waar de jonge Jeanette haar schapen hoedt. De natuur is prachtig en haar wildheid maakt de beelden tijdloos. De regisseur is bekend geworden door zijn film “Het leven van Jezus” en net als in die film spelen in Jeanette ook geen professionele acteurs. Dit geeft de film een bijzondere sfeer: de achtjarige Jeanette speelt, danst en zingt vol overgave, de tweelingzussen die één (!) non spelen headbangen en zingen niet altijd synchroon, de tiener Jeanette zingt beter, maar danst met minder passie en de lokale rapper die Jeanettes oom speelt, lijkt vooral houterig (en valt van een paard!).
Zingen, dansen en headbangen? Ja, de laatste film van Dumont is een metal-musical over de kinderjaren van Jeanne d’Arc, toen ze nog gewoon Jeanette heette. De Frans-nationalistische katholieke teksten van de 19de-eeuwse dichter Charles Péguy worden gezongen op de muziek van de (Franse) heavy metalband IGORR. De combinatie van heavy metal, dans en religieuze teksten is in het begin misschien vreemd, maar went snel. Niet alles wordt gezongen (zoals bij de klassieke Franse musical “Les parapluies de Cherbourg”), vooral de naar God gerichte teksten. Dit geeft ze iets mystieks: het is een bidden waar heel het lichaam aan mee doet. Zo is de openingsscene, waarbij Jeanette zingend steeds dichterbij komt en heel vlak voor je stilstaat op een bijzondere manier ongemakkelijk én betoverend. Jeanette heeft in de film flink wat te bidden: ze begrijpt niet waarom God het lijden van de Franse bevolking onder de Engelse bezetters toelaat, waarom Hij geen verlosser stuurt, wat haar rol is en wanneer ze deze op zich moet nemen. Jeanette worstelt hier vooral alleen met God, maar soms vindt ze in haar beste vriendin Hauviette, de non Madama Gervaise en haar oom een gesprekspartner – herstel: een zang- en danspartner. Jeanettes worstelingen geven genoeg gesprekstof om over door te denken en te praten. Als Jeanette zegt: “Ik ga de oorlog aanvallen!”: is geweld dan toegestaan om ander geweld te stoppen? Of is het lijden van nu gevat in Jezus’ lijden? En hoeven wij enkel telkens weer te “bidden, zaaien en bidden” zoals Hauviette zingt? En voor de theologen: was Jezus’ doodstrijd eigenlijk verdriet omdat Hij Judas niet kon vergeven? De atheïstische filosoof Dumont weet met deze (on)orthodoxe film de theologische en mystieke dimensie van Jeanettes worsteling met haar roeping knap te verbeelden.
Jeanette
***
Regie: Bruno Dumont
Met Anaïs Rivière, Lise Leplat Prudhomme e.a. 115 minuten.
Kijkwijzer: Vanaf 12 jaar.
In bioscopen
+ Originaliteit en thema’s
– Knullige acteerwerk