Deze zedeloze film toont de illusie van de Italiaanse elite
Drama – Boaz van Luijk
Een schaap staat in een riante villa gebiologeerd naar een TV quiz te kijken. Dan schakelt plotseling de airco aan en zakt het beest door zijn hoeven. Met deze bijzondere scène begint de film Loro over Berlusconi. De disclaimer stelt dat niet alles berust op waarheid. Deze gebeurtenis lijkt te bijzonder om zo verzonnen te zijn. De dood van het schaap lijkt symbool te staan voor een groot deel van de lange, obscene film. De onschuld en het pure moeten het namelijk zwaar ontgelden in Loro.
Dit wordt vooral in het eerste deel bijzonder expliciet uitgebeeld. Hier buitelen de bloot- en seksscènes over elkaar. Daarbij moet je met een lantaarntje zoeken naar iets wat binnen een liefdevolle relatie gebeurt. Veel van de seks vindt plaats om gezien te worden of om iets gedaan te krijgen.
Dit is ook de manier waarop hoofdpersoon Sergio in de gunst van Berlusconi wil komen. Sergio wil namelijk Europees minister worden. Sergio’s droom om bij de elite te horen blijkt een illusie. Want als Sergio uiteindelijk een feestje voor Berlusconi mag geven, wijst één van Sergio’s meisjes Berlusconi af. Zij is vijftig jaar jonger en zegt: ‘Dit is triest en op triestheid valt niets te baseren.’
Het zijn dit soort dialogen die een klein beetje tegenwicht bieden tegen de stroom platheid, corruptie en obsceniteit die we te zien krijgen. Sergio’s verovering Kira vertelt dat ze aan het einde van het spel [het leven, BvL] in een spiegel zullen moeten kijken. Zij zullen dat door hun levensstijl niet kunnen, maar eerlijke mensen wel.
Loro betekent zij. Het staat voor de tegenstelling tussen wij en zij, tussen de gewone man en de elite. Het verschil tussen droom en illusie, tussen onschuld en leugen. Berlusconi’s vrouw verwijt hem één doorlopende voorstelling te zijn. Zijn leven is een illusie; hij is altijd een ordinaire verkoper gebleven. Zijn corrupte compagnon roemt hem juist om de manier waarop hij dromen verkoopt.
In het begin sterft een schaap in een imposant buitenhuis met een prachtige tuin. Het sterft alleen, zonder iemand die zich om haar bekommert. Later wordt het oneerbiedig in een gat in de grond gesmeten en begraven.
Hoe anders eindigt de film: een beeld van Jezus wordt heel voorzichtig uit een ruïne getakeld. Om de ingestorte kerk liggen stapels puin. Een rood fluwelen kleed is gedrapeerd over een berg stenen. Hierop wordt Jezus zachtjes neergelaten. De omstanders, hardwerkende Italianen, kijken er eerbiedig naar. Is er toch nog hoop voor de onschuld?
Loro
*
Regie: Paolo Sorrentino
Met Toni Servillo, Riccardo Scamarcio e.a. 151 minuten.
Kijkwijzer: vanaf 16 jaar.
In bioscopen.
– Expliciete bloot- en seksscènes
– Moraal